Жыў непрыкметна на зямлі Саксафаніст Сярожа. Усяго багацця меў – Толькі свой срэбраны саксафон. Ах, як Сярожа мог зайнраць! Цяпер ужо не можа, Бо ўчора нечакана трапіў Пад машыну ён.
Божа, божа, памёр наш Сярожа. Учора Моцарта граў, А сёння ногі задраў. Учора крупкі вячэраў, А сёння зубкі ашчэрыў.
Ах доля наша цёмная, Лёс горкі, лёс варожы! Як мучаюцца людзі, Як гібеюць на зямлі... Ніхто так аж занадта Не заплакаў па Сярожы, Труну спусцілі ў яму, Закапалі і пайшлі.
Божа, божа, памёр наш Сярожа. Учора Моцарта граў, А сёння ногі задраў. Учора крупкі вячэраў, А сёння зубкі ашчэрыў.
Сярожа бедны, адпачнеш Як след у райскім садзе. Награешся, нацешышся Анёлаў хараством. А ў нас тут снег, вайна ў Чачне У смуродзе і у чадзе, І неізвестна што цібе Кагда ешчо спаём.
Божа, божа, памёр наш Сярожа. Учора Моцарта граў, А сёння ногі задраў. Учора крупкі вячэраў, А сёння зубкі ашчэрыў.