Umilkły śpiewy w prastarych ogrodach zapomnianych.
Śpiew unoszący się niczym gęsty dym
wkradał się w każde zakamarki dusz,
lecz nikt już nie śpiewa. Gdzie chwalebne te czasy?
W zapomnienie poszedł zew krwi braci naszych,
których okrzyk bojowy do dziś dźwięczy na bezkresach
ukrytych w zakamarkach ogrodów Nawii.
Kim jesteś Ty? Który nie pozwalasz zapomnieć
tym co przetrwali?
Widzę cień twój długi, czuję chłód kamiennego ciała,
a zieleń gaju zbroczona krwią ojców świeci purpurą
rażąc niczym piorun godzący w serce woja.
Nie pójdziem w zapomnienie!
Pragnę odbudować to, co zniszczone,
plugawić co plugawe, a święte płomienie uchować
przed zdradą tych co zapomnieli.
Słyszysz te głosy? To już czas!
Статистика страницы на pesni.guru ▼
Просмотров сегодня: 1